De populariteit van e-bike subsidieprogramma’s is de afgelopen jaren aanzienlijk toegenomen als een manier om autodependentie tegen te gaan en de uitstoot van koolstof te verminderen. Het volledige effect van deze stimuleringsmaatregelen was echter grotendeels onbekend. Een recent onderzoek, uitgevoerd door onderzoekers van het Research on Active Transportation (REACT) Lab van de UBC, had als doel inzicht te verschaffen in de effectiviteit en duurzaamheid van e-bike subsidieprogramma’s.
Het onderzoek richtte zich op de deelnemers aan een e-bike stimuleringsprogramma dat werd aangeboden door de District of Saanich in Brits-Columbia. Uit de bevindingen bleek dat de meerderheid van de nieuwe e-bike gebruikers hun fietsen regelmatig bleef gebruiken als alternatief voor autorijden, zelfs een jaar na aanschaf. Deze verschuiving naar het gebruik van e-bikes resulteerde in een aanzienlijke vermindering van autokilometers, waarbij deelnemers hun wekelijkse autokilometers gemiddeld met 48 kilometer verminderden, wat neerkomt op een vermindering van 30-40 procent.
Een van de belangrijkste bevindingen van het onderzoek was dat huishoudens met een laag inkomen het meest profiteerden van het stimuleringsprogramma. Individuen die de hoogste stimulans ontvingen, tot wel $1.600, waren acht keer meer geneigd om een e-bike te kopen in vergelijking met degenen die de minimale stimulans van $350 ontvingen. Dit benadrukt het belang van het bieden van aanzienlijke prikkels voor mensen met een lager inkomen om te kiezen voor duurzaam transport.
Bovendien toonde het onderzoek aan dat e-bike stimuleringsmaatregelen een kosteneffectieve manier zijn om de uitstoot van koolstof te verminderen. Met minder autogebruik slaagden deelnemers erin om hun reisgerelateerde uitstoot van broeikasgassen gemiddeld met 16 kilogram CO2 per week te verminderen, een jaar na de aanschaf van hun e-bikes.
In tegenstelling tot veelvoorkomende kritiek onthulde het onderzoek dat e-bike stimuleringsmaatregelen kosteneffectiever zijn in het verminderen van emissies in vergelijking met stimuleringsmaatregelen voor elektrische auto’s. De kosten per ton CO2-uitstoot die verminderd werd door het Saanich-programma waren vergelijkbaar met andere transportsubsidies in Canada, variërend van ongeveer $190 tot $720. Daarnaast bieden e-bike stimuleringsmaatregelen een scala aan aanvullende voordelen, zoals verhoogde lichamelijke activiteit, verminderde lokale luchtverontreiniging en lagere reiskosten.
Veelgestelde vragen
Wat zijn e-bike subsidieprogramma’s?
E-bike subsidieprogramma’s zijn programma’s die financiële prikkels of subsidies bieden aan mensen die een e-bike kopen. Deze stimuleringsmaatregelen hebben tot doel de adoptie van elektrische fietsen te bevorderen en de afhankelijkheid van voertuigen die op fossiele brandstoffen rijden te verminderen.
Wie profiteert het meest van e-bike subsidieprogramma’s?
Uit onderzoek is gebleken dat huishoudens met een laag inkomen het meest profiteren van e-bike subsidieprogramma’s. Deze groep mensen is meer geneigd om een e-bike te kopen wanneer er aanzienlijke stimulansen worden geboden.
Zijn e-bike subsidieprogramma’s effectief in het verminderen van emissies?
Ja, e-bike subsidieprogramma’s hebben aangetoond dat ze een effectieve en kostenefficiënte manier zijn om de uitstoot van koolstof te verminderen. Door het stimuleren van het gebruik van e-bikes wordt de afhankelijkheid van auto’s verminderd, wat resulteert in een aanzienlijke vermindering van de broeikasgasemissies.
Bronnen:
– IbisWorld
– Voorbeeld Bron
